فیلم نوشت

سریال تاریک، که با پیدا شدن جسد دو کودک آغاز می‌شود با رفت و برگشت‌های زمانی، و بازی با ابعاد زمان و مکانْ به ساخت داستانی روایت‌مدار و پر حادثه می‌انجامد که به شدت وامدار ژانرهای گوناگون است. تاریک را می‌توان از نمونه سریال‌های موفق با پلاتی درگیرکننده و پرکشش دانست.

چرنوبیل، مینی‌سریالی پنج قسمتی و محصول HBO است و همان‌طور که از نامش پیدا است به فاجعه‌ی چرنوبیل اشاره دارد. داستان از اولین لحظات پس از انفجار آغاز می‌شود و درحالی که عده‌ای سعی می‌کنند خود اتفاق را کتمان کنند یا بر علتش سرپوش بگذارند، دو دانشمند هسته‌ای یعنی والری لگاسوف و اولانا خومیوک سعی می‌کنند علت اصلی فاجعه را پیدا کنند. در اهمیت تماشای این سریال همین بس که در زمانه‌ی ما شاید بازخوانی و تکرار داستان چرنوبیل بهترین تلنگر باشد.

جو گلدبرگ صاحب کتابفروشی قدیمی مونی با یک نگاه عاشق مشتری‌اش بِک می‌شود. منتها همه‌ی مشکل این است که عاشقانه‌های جو هیچ به عاشقانه‌های دیگران شبیه نیست. سریال تو با پایان‌بندی غافلگیر‌کننده، ریتم درست و داستانی که با قلاب‌های به موقع اجازه‌ی منفک شدن مخاطب را نمی‌دهد به طرز چشم‌گیری ما را با یک داستان جنایی-عاشقانه همراه می‌کند.

 اتوود در ترسیم جهان رمانش از کلیه‌ی حوادث و اتفاقات وحشتناکی الهام می‌گیرد که در همه‌ی نظام‌های توتالیتر شاهد آن‌ها بوده. تجاوز به زنان، کنترل افکار، شکنجه‌های جنسی، شستشوی مغزی و… یادآور فجایع نظام‌های کمونیست، فاشیست و خفقان حکومت‌های دیکتاتوری‌اند. از این منظر وقتی به اتفاقات زندگی ندیمه‌ها نگاه می‌کنیم مجموع آن به نظرمان یک شکنجه‌ی عظیم است. عظیم نه از لحاظ کمّی بلکه این‌جا منظور از عظیم، بازه‌ای به وسعت تاریخ است.

در نخستین روزهای مرداد ۱۳۹۶، سازندگان «وست‌ورلد» (دنیای غرب) به کارگردانی جاناتان نولان، با انتشار تیزر فصل دوم این سریال اعلام کردند که تا نیمه سال ۲۰۱۸ قصد عرضه فصل دوم را ندارند تا بتوانند به‌اندازه‌کافی روی فیلم‌نامه آن تمرکز کنند. پیچیدگی‌های ساختاری فیلم‌نامه فصل اول که سال گذشته از شبکه HBO آمریکا پخش شد نشان می‌دهد که وست‌ورلد سریالی نیست که بتوان آن را درمدت یک‌سال نوشت، ساخت و پخش کرد. سریالی (نوشته لیزا جوی و جاناتان نولان) که رکورد بالاترین میزان بیننده سریال‌های اورجینال اچ‌.بی.‌او را در همه زمان‌ها به‌دست آورد و به‌ویژه از جنبه‌ جلوه‌های بصری، بازی‌ها و داستان تحسین بسیار زیاد منتقدان را برانگیخت.

قتلی اتفاق افتاده، اما در همان لحظات ابتدایی متوجه می‌شویم که یک قتل عادی نبوده است. صحبت‌های دو نفر که نمی‌بینم‌شان از جنایتی هولناک خبر می‌دهد و به این ترتیب ما وارد فضای داستان می‌شویم. زندگی خانواده‌‌های امریکایی که در روز اول مدرسه تلاش می‌کنند به موقع بحاضر باشند و البته کاملاً بی‌نقص و آماده به نظر برسند.

شرلوک جدید خیلی از محاسبه‌هایش را با آیفون و تب‌لت و اینترنت جلو می‌بُرد. اما هنوز انسانی غیر معمول بود که می‌توانست با نیرویی شبیه چشم برزخی، حس ششم یا هر آن‌چه که اسمش را می‌گذارید، در عرض چند ثانیه کل زندگی یک نفر را بیرون بریزد.

قبل از هر چیز بگذارید این‌طور بگوییم که اگر قرار باشد سریالی دسته‌ها، گنگ‌ها، قوم‌ها و ملیت‌ها را در شهری مثل نیویورک -حتی شده به طور خلاصه- نشان بدهد همین سریال «شبی که…» است. داستانی که از دل همین اقوام و اقلیت‌ها سربرمی‌آورد و برای دادن مشخصات بهتر مبنای داستانی‌اش را طوری قرار می‌دهد که اکثر اتفاقات و حوادثِ مرتبط با پیرنگ و خرده پیرنگ‌ها مربوط به دو تاریخ مهم در امریکا است.